I nagle z nieba spadł czajnik. Może nie dokładnie spadł tylko zawisł jakieś dwa metry nad ziemią i tam pozostał. Spadały już u nas spodki, nic w tym niezwykłego, wiadomo, awaria zasilania, chłopcy z procy kamieniami celują to i który czasem trafi. Gruchnie taki spodek na pole, potłucze się, porozłażą się te małe zielone po krzakach i tyle ich widać. Nikt już ich u nas nie szuka bo szkody nie robią, zadomowiły się. Czasem tylko jajka wybiorą z kurnika jak im promieniowania energetycznego zabraknie. Ogólnie dobre z nich stworki. 

A tu – czajnik. I nie rozbił się tylko dynda nad ziemią jakby na jakiejś poduszce magnetycznej lub na niewidocznej lince wisiał. I duży taki, ze cztery razy większy jak nasze, ludzkie. Co u licha, myślę. Zawołałem szwagra, wzięliśmy widły, latarki i idziemy na pole. Wieczór już był, ciemno, że oko wykol a na polu widno jak w remizie na zabawie. Władek elektrykiem był w POMie za tamtego ustroju to się go pytam: co to?
A on, że czajnik. Bezprzewodowy. 

Władek miał rękawice gumowe to go wziął i niesiemy do proboszcza żeby spytać co z nim zrobić. Na plebanii ciemno ale pukamy, zachodzimy, mówimy: czajnik mamy.

- Bezprzewodowy on jest, spadł dziś na moje pole, nie rozbił się i świeci, mówię. Proboszcz uczony człowiek był, na czajnik spojrzał i od razu mówi: światłość wiekuista! Musicie go tu zostawić, do oświetlenia kościoła się nada.

No i został on u księdza i teraz wisi bezprzewodowo w kościele i świeci dzień i noc. Baby przystroiły go wstążeczkami niebieskimi, żółtymi
i białymi i nawet fajnie to wygląda.

Nocami do kościoła schodzą się tylko te małe zielone, wskakują na niego, pod pokrywkę wchodzą, energię darmową pobierają.
Ale nie przeganiamy ich bo od tego czasu jajka ginąć przestały. A światłości i tak wystarczy dla wszystkich.

/Spodek/

Władysław Edelman